Yıl bilmem kaç demiyeyim, o kadar eskittik ki yılları.
Foçada lise yok,Orhan Menemene gidiyoruz okumaya sözde.
Servisin o zamanki hali taksici İhsan abi tam bizlik.
Menemene, okula yaklaşıyoruz, hepimizin aklında şeytanlık.
Ya İhsan abi elhamrada çok iyi bir film var sen bizi İzmire bıraksana diyoruz.
Ha bir de ay sonlarında İhsan abinin bir kıyağı var, silahlı kuvvetler diye bir sigara ikram ederdi bize.
Biz haylazlığa yürürken, bir pırlanta kardeşim de benle okul futbol takımında birlikte oynadığımız Mehmet aşıktı.
Ama tek taraflı değil, saygı duyduğumuz bir aşk. Ha lise çağlarında hepimiz birilerine aşık oluyoruzda bunlar resmen çifte kumrular.
Sonra ben İzmire Namık Kemale gittim, ya bi dakka ben de ingilizce hocası Gönül hanıma aşıktım.
Orhan Gencebay hastasıydık şimdinin yalakasının.
Ama Mehmetle Asumanın aşkı bambaşkaydı.
Lise çağındaki çocukların bir lise aşkına böyle saygıyla bakması az rastlanır.
SONRA her temiz aşk gibi o da bitti, bitirdiler.
Davul dengi dengine çalar dedi kural koyucular.
Mehmedim her gün evimin önünden bisikletle geçerken selamlaşırızda,o hüzün dolu gözlerinde ağladığını görürüm.
Asuman nerelerdedir kimbilir?
Ama Mehmet bisikletinin pedalına her bastığında, hasret, özlem diye bağırıyor.
Mehmet derdini ummana döktü ASUMANA inledi.
Demem o ki bir güzel devir bitiyor.
SONBAHAR'ın da içine ettiler.
YORUMLAR